در حجم پرترافیک وب خوانی، به این نتیجه رسیده ام که برخی دوستان ما در فضای وب، دیگر بالندگی و درخشندگی قدیم را ندارند و آن طور که شایسته است، قلم را نمی رقصانند!
البته، بلا دور است و خدا کند که برداشت من پنداری بیش نباشد. اما تصوّر میکنم که ذائقۀ نویسندگی دوستانِ این بوستان، دارد یواش یواش مثل ذائقۀ نوشتاری من گرفتار خمودگی و فرسودگی زودرس می شود.
راستش اصلاً قصد قضاوت کسی را ندارم. قرار هم نیست در این پست پیزوری، وبلاگ ها را به زرد و سفید و خاکستری تقسیم کنم. چراکه اکثر وب های مورد نظر من اساساً ارزشی و مثبت هستند. اما ناگزیرم بگویم که وب نویسان عزیزی که وبلاگشان را دنبال می کنم، کم و بیش دارند مثل خودم عطر و بوی سابقشان را از دست می دهند و انگار دارند در نیمۀ راه از کت و کول می افتند و فرار را بر قرار ترجیح می دهند. مثلاً:
یک دسته از وب ها مسیر خستگی و دلشکستگی و سرشکستگی را می پویند. آن سان که گویی کفگیر رسالتشان به تهِ دیگ خورده و لاجرم راه و رسم خاله زنک بازی را در پیش گرفته اند.
دو سه تایی هم هستند که بلد شده اند فقط بنالند و درد و دل کنند و نشون بدهند که به آخر خط رسیده اند.
سه پنج تایی نیز تازه عروس و تازه دامادند و انگار در ماه عسل گرفتارند. اما برای خالی نبودن عریضه، هر از گاهی کلماتی کوتاه و ناقص بر صفحۀ وب می نگارند و دوباره سر در خمرۀ عسل فرو می برند! (الهی که این سه پنج تایی های این چنینی همیشه شیرین و شاد و شنگول باشند)
چندتایی هم هستند، که بعد از یک بار شکستِ تلخ زندگی، به سلامتی دوباره اسب زوجیت را زین کرده و شتابان رفته اند تا به جبران مافات، بر تختِ بختِ خوشبختی جلوس فرمایند. این ها هم اگرچه کام ما را به حبه ای قند پارسی و جرعه ای شربتِ شادی، شیرین نفرموده اند، اما دعا می کنیم جامِ نشاطشان آکنده و عیش و نوششان پاینده باشد. ولی دریغ از سلامی و پیامی که بفرستند و دریغ از کلامی که به یادگار بنگارند. گویی که رفاقت قلم را در رقابت زندگی وا گذاشته و عطایش را به لقائش بخشیده اند!
معدودی وب نویس های گرانمایه نیز، اندر خم کوچه های درس و بحث و امتحانِ کنکور و خواستگاری و عقد و عروسی گرفتارند و دائم از جهیزیه و تالار و سفرۀ عقد و لباس عروس و دکوراسیون خانه و پرده و لوازم آشپزخانه و مهمانی و سیسمونی و جشن تولد و این چیزها می نگارند و انگار که در جهان پرآشوب، دغدغۀ دیگری ندارند!
چار پنچ تایی هم هستند که مثل خودم به درد مهمل نویسی و خیال بافی گرفتار آمده و با این که پای دل و دین خود را به زنجیر تعلّق دنیا بسته اند، اما با زبان تملّق، پیوسته لاف انتظار می بافند و در آرزوی ظهور، از چشمانِ بی فروغِ قلم، گلواژه های درشتِ اشک و رشک می افشانند!
اما خوش به حال دوستانی که در این دسته بندی ها نمی گنجند و همچنان شاداب و پر انرژی، حرمت قلم را پاس می دارند و سنگر نویسندگی را رونقی مضاعف می بخشند.