دیروز، تنها روزی بود که وقتی به خانه برگشتم، کمی بهم ریخته و غمگین بودم. دلیلش مشاجرات تند و بی رحمانه ای بود که در جریان حل اختلاف یک زوج جوان شاهدش بودم. همسرانی متدین و مذهبی که سر هیچ و پوچ باهم درگیر شده بودند و متأسفانه کار به دعوا و خشونت و مداخله خانواده ها کشیده شده بود.
با این که مهارت عجیبی در مخفی کردن غم و غصه هایم دارم. اما، دیروز سر همین قصّه، حالم آن قدر خراب بود. که نتوانستم اندوه درونم را بپوشانم. فرصتی هم نبود که قبل از بازگشت به خانه، خودم را آرام کنم. ناگزیر طبق برنامۀ روزهای شنبه، با چند شاخه گل رز و نرگس به خانه برگشتم...
بعد از سلام و احوالپرسی و خوش و بش های مرسوم، سرگرم بگو بخند با خانم و بچه ها شدم. اما انگار، همسر محترم باهوش تر از آن بود که متوجه نگرانیم نشود و من بخواهم دغدغۀ ام را از او پنهان نگه دارم...
حدسم درست بود، خیلی ریلکس و با نگاهی آرام بخش جلو آمد و در حالی که فنجان شیرِداغِ معطر به زعفران را جلویم گذاشت، با لحن خاص زنانه و با شیوه ای رندانه، گفت:
جنگ و بدخویی و بی رحمی و بی پروایی
همه هستند به جا، صلح و صفای تو کجاست؟
خدا می داند که با این بیت مکشوف و رندانه چه قدر محظوظ و مشعوف شدم! گویی دنبال چنین مقال و مجالی می گشتم تا کمی آرام بگیرم. پس با لبخندی از سر رضایت و موافقت، نگاهم را به نگاهش دوختم و با لحنی شبیه خودش پاسخ دادم:
ای نسیم سحر ای غنچه گشایندۀ دل،
وقت یاری است، دَم عقده گشای تو کجاست؟ :))
آن گاه داستان را برایش شرح دادم. او نیز، با رویی گشاده و بدون معطّلی خیالم را راحت کرد و گفت: نگران نباش. رام کردن مرد جوان با تو، متقاعد کردن خانم جوان با من.
پ.ن: هر دو بیت از جناب صائب تبریزی است.