چلّه های عهد.
مضامین دعای عهد، با جانِ انسان های منتظر، انسی صمیمانه دارد. چهل صبح که بخوانی، تازه دریچۀ اشتیاقت باز می شود برای خواندن چلۀ بعدی. و این اشتیاق در هر چله بیشتر و بیشتر و بیشتر می شود. تا رهایش نکنی و باور کنی که نهال امیدت در بوستان انتظار به بار نشسته است.
گاهی هم که از نامردمی های روزگار و از پرت و پلا های زمانه ملول می شوی، یا از خباثت حاکمان اشرافی دغدغه ات به فریاد می آید و از فساد روحانی نماهای منافق، غصه هایت به انتها می رسد؛ خیلی راحت می توانی با تیکه های عاشقانه اش خودت را به وادی ایقان برسانی و از آن جا، روزهای رهایی انسان را به تماشا بنشینی.
چه قدر زیباست آن روزی که جور و جهالت و جادو به درۀ نیستی می روند و بیداد و بردگیِ مدرن، بر آستان عصمت و عدالت به خاک می افتند... و چه قدر غبطه برانگیز است واژه های قیادتی و رقابتی دعای عهد! که جرأتت می دهد تا بکوشی و از خدا بخواهی نَمی از ویژگی های یاران نازنین مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف را در اندیشه و رفتارت به ودیعت بسپارد...
+ دعای عهد و تمام آرزوهایم:
اَنْصاِره ، اَعْوانِه ، ذابّینَ عَنْهُ ، مُسارِعینَ اِلَیْه فِی قَضاءِ حَوآئِجِه ، مُمْتَثِلینَ لِأوامِرهِ ، مُحامینَ عَنْهُ ، سَابِقینَ اِلی اِرادَتِه.
++ و عصارۀ نیازهایم:
مُؤْتَزِراً کَفَنِی ، شَاهِراً سَیْفِی ، مُجَرِّداً قَنَاتِی ، مُلَبِّیاً دَعْوَةَ الدَّاعِی فِی الْحَاضِرِ وَ الْبَادِی...
خدایا، عهدم را پذیرا باش.
پ:ن: ذوق نظّارهٔ گل در نگهِ پنهان است ای مقیمان چمن، رخنهٔ دیوار کجاست؟
